Via de bibliotheek heb ik het boek 'De zeven zintuigen' van Iris Sommer geleend. Een bijzonder boek waarin ze de zeven zintuigen bespreekt, afgewisseld met haar reiservaringen in India.
Wat verder in het boek gevorderd kwam ik bij een stukje over de fakir. Ik dacht meteen aan de Efteling. Het stukje ging echter niet over fluit, tulpen en een vliegend tapijt. Het ging over de beleving van pijn. De fakir komt via meditatie in een trance, waarbij hij zelfs de ergste pijn kan verdragen. 'Die is aardig koekoek', dacht ik. Het daarna volgende stukje gaf echter een inspiratie tot het omgaan met pijn. Iris Sommer schrijft: 'Waar wij [Nederlanders] pijn ten koste van alles willen vermijden, zien zij [Indiërs] pijn als een nuttige waarneming. Door de pijn te verdragen leer je het leven te verdragen. Het verdragen van pijn wordt gerespecteerd als een vorm van levenswijsheid.'
Nu denk je er vast niet aan om op een spijkerbed te gaan liggen. Maar ook de emotionele pijn die je ervaart in je leven, kun je in dit licht bekijken. Door de emotionele pijn van je ervaringen te verdragen, ontwikkel je levenswijsheid. Jouw emotionele pijn hoort bij jou, hoort bij jouw levensverhaal. Je wil het liever niet, je wil het misschien vergeten of wegstoppen. Je kunt er bang voor zijn en er onrustig van worden. Je wil ervan wegrennen, maar dat lukt niet. Jouw emotionele pijn hoort bij je en het wil gevoeld worden. Laat het dan ook maar toe. Je kunt het zien als een soort overgave aan je levensverhaal. Het is jouw levensverhaal, jouw grootste vreugde en jouw diepste pijn en alles ertussen in. Het maakt je tot wie je bent en het brengt je levenswijsheid.
Comentários